เคยไหมว่าเข้าใจที่เธออธิบายให้เราฟังนะ ใจเราอยากทำตามที่เธอบอกมากๆ แต่สุดท้ายเราก็ยังไม่กล้าลงมือทำซะที

ถ้ายังตอบไม่ได้ลองไปฟัง เรื่องราวชองผู้ชายคนนี้กันค่ะ ………………………………. เคยไปวิ่งบางงานแล้วเจอผู้ชายคนหนึ่ง 

ใครจะไปเชื่อว่าจากเด็กขี้อาย จนวันนี้กล้าจับไมค์พูดต่อหน้าผู้คน เป็นหลักสิบ หลักร้อย หลักพัน ...

ความรู้แค่เรียนกันมาในห้องเรียนอาจจะไม่เพียงพอ ไม่ได้บอกว่าความรู้วิชาการหรือด้านวิชาชีพไม่สำคัญน้า เพียงแต่มันอาจจะไม่เพียงพอที่จะทำให้เราอยู่รอดได้ในโลกยุคปัจจุบัน

ทุกคนต้องการมีพลังอยู่ในตนเอง ไม่ว่าจะอายุเท่าไหร่ก็ตาม  หากเราไม่มีพลัง เราก็คงไม่อยากทำไรอีกต่อไป

หลังจากเป็นช่วงวันหยุดยาว หลายๆคนคงได้พักผ่อนกันอย่างจุใจ หลายคนกลับบ้านไปเยี่ยมครอบครัวต่างจังหวัด บางคนก็ไปเที่ยวต่างประเทศกันหลายๆวัน

ตั้งแต่เรียนในโรงเรียนจนกระทั่งมหาวิทยาลัย พวกเราถูกตีกรอบให้เรียนเหมือนๆกัน แต่งกายไปโรงเรียนแบบเดียวกัน มีข้อสอบเป็นตัวชี้วัดและตัดสินจากปลายปากกา บางวิชาไม่ได้อยากเรียน แต่ก็ไม่มีทางเลือก

อย่าปล่อยให้เสียสิ่งนั้นไป แล้วเราถึงค่อยมาเห็นค่าความสำคัญ . จงชื่นชมสิ่งที่ตนเองมีให้มากๆ เพราะเมื่อวันใด เราไม่มีสิ่งเหล่านั้นแล้ว เราจึงค่อยมาเสียดาย หรือคิดว่าสิ่งเหล่านั้นสำคัญ เมื่อมันไม่มีหรือหายไป .

หากเปรียบการวิ่งเช้าๆเหมือนการไปทำงานแต่เช้า จะมีคน 2 ประเภท บนโลกใบนี้ ประเภทแรก : กระตือรืนร้น อยากที่จะไปวิ่ง ประเภทที่สอง: ขอนอนต่อบนเตียงดีกว่า

ตั้งแต่เด็กจนโต เรากลัวอะไรกันบ้างค่ะ บางคนกลัวสัตว์ต่างๆ เช่น แมลงสาบ จิ้งจก งู บางคนกลัวความจน ไม่มีจะกิน บางคนกลัวเสียชื่อเสียงหาย ที่อุตส่าห์สร้างสมมา บางคนกลัวไม่สวย ไม่หล่อ กลัวแก่